زندگی عشقی

خسیس:

            کسی که وقتی خانه اش آتش می گیرد برای

           اینکه پول تلفن ندهد تا آتش نشانی بدود.

خوش بین:

         مردی که تصور کند وقتی رنی پای تلفن خداحافظی کند

         گوشی را خواهد گذاشت.

هالو:

        شوهری که دستکش ظرفشویی را بجای اندازه دست

        خودش اندازه دست زنش بخرد.

زوج ایده آل:

                شوهر کر و زن لال

 

ای سراپا همه خوبی

          تک و تنها به تو می اندیشم

                                 همه وقت و همه جا

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم

            تو بدان این را تنها تو بدان

                             تو بیا،تو بمان با من،تنها تو بمان

ای که دور از تو چون مرغ پرشکسته‌ام

بی تو در باغ غم، منتظر نشسته‌ام
می‌نویسم امشب از صفای دل، نامه‌ای پر آرزو برای تو
که به دیدنم بیا، دور از این بهانه‌ها
تو طنین شعر عاشقانه‌ای
همچو روح شادی زمانه‌ای
تو بیا که بشکفد به لبم ترانه‌ای
چه شود گر بدهی جواب نامه‌ی مرا
بنویسی دو سه جمله با کلام بی‌ریا
که در آن‌جا ز خیال من نمی‌شوی رها
پس از این هم نبری به عشق دیگری تو راه
می‌نویسم امشب از صفای دل
نامه‌ای پر آرزو برای تو
که به دیدنم بیا
دور از این بهانه‌ها…

برایت آسمانی خواهم کشید

از ستاره های همیشه نورانی

تو در کنار من روی ابرها

من غرق آن همه مهربانی

بر ما چه گذشت؟کس چه می داند

در بستر سبزه های تر دامان

گوئی که لبش به گردنم آویخت

الماس هزار بوسۀ سوزان

 

بر ما چه گذشت؟کس نمی داند

من او شدم...او خروش دریاها

من بوته وحشی نیازی گرم

او زمزم نسیم صحراها

آسمان همچو صفحۀ دل من

        روشن از جلوه های مهتابست

             امشب از خواب خوش گریزانم

                    که خیال تو خوشتر از خوابست

خیره بر سایه های وحشی بید

        می خزم در سکوت بستر خویش

               باز دنبال نغمه ای دلخواه

                      می نهم سر به روی دفتر خویش

زندگی با همه وسعت خویش

           محفل ساکت غم خوردن نیست

                         حاصل تن به قضا دادن و پژمردن نیست

                                        زندگی جنبش و جاری شدن است

                                                      از تماشاگه آغاز حیات تا به آنجا که

                      خدا می داند...

گذشت آن زمان که فقط از دنیا می رفتیم،

حالا

          یک بار از شهر می رویم

                                یک بار از دیار،

                                             یک بار از دل

                                  و

                                                         یک بار از دست...

آرزو دارم شبی عاشق شوی آرزو دارم بفهمی درد را تلخی برخوردهای سرد می رسد روزی که بی من لحظه ها را سر کنی می رسد روزی که مرگ عشق را باور کنی می رسد روزی که شبها در کنار عکس من نامه های کهنه ام را مو به مو از برکنی...

گفتمش:

                      دل می خری؟!

پرسید:

                    چند؟!

گفتمش:

                     دل مال تو،تنها بخند.

                                                خنده کرد و دل ز دستانم ربود

                                                 تا به خود باز آمدم او رفته بود

                                                دل زدستش روی خاک افتاده بود

                                               جای پایش روی دل جامانده بود.

کمی تنها،

 

                 کمی بیکس،

                                       کمی از یادها رفته،

خدا هم ترک ما کرده،

                             خدا دیگر کجا رفته؟!؟

                                            نمی دانم مرا آیا گناهی هست؟!؟

که شاید هم

                       به جرم آن

                                              غریبی وجدایی

                                                                              هست...

دنیا به مثال کوزه ای زرین است...

    این آب کمی تلخ کمی شیرین است،...

              از دوست جدا شدن چه سخت است...

                           این بازی تلخ سر نوشت است.        

 زندگی یعنی:

                    نا خواسته به دنیا آمدن،

                                           مخفیانه گریستن،

                                                    دیوانه وار عاشق زیستن و

                   دیوانه وار عشق ورزیدن،

وعاقبت،

                                          در حسرت آن چه دل می خواهد و

                                                       منطق نمی پذیرد،

                                                                           سوختن...!!!