زندگی عشقی

پرندگان آنقدر سرگرم دانه خوردن می شوند

که پریدن را از یاد می برند.

گاهی سنگ کودکی بازیگوش،

یاد آور پرواز است.

نه از قبیلۀ ابرم،نه از تبار کویرم

که بی بهانه بگریم،و بی ترانه بمیرم

دلم گرفته برایت ولی اچازه ندارم

که از نسیم پرنده سراغی از تو بگیرم.

پرنده لب تنگ ماهی نشست و به ماهی نگاه کردو

گفت:سقف قفست شکسته چرا نمی پری؟!

پناهش ده!

                           در مشت پر آبی پناهش ده!

تاهر روز آفتاب را عاشقانه تماشا کند!

                     در کوچه های خفته پرنده ای تنهاست...